Verwijzing

Het verslag van de reis kan worden gevonden op de site:
Reis USA 2008

Het is een fanatastische reis geweest, volledig anders dan wat we gewoon waren. Ook moet ik mijn mening t.o.v. Amerikanen volledig herzien.
Een aanrader voor iedereen die van reizen houdt en een deel van de wereld wil zien.

Viviane & Stephan

Deel 18 – Nog enkele dagen…

Iemand vertelde me onlangs om in Yosemite National Park zeker Glacier Point aan te doen.
Alhoewel ik het bestaan ervan kende en reeds foto’s had gezien, heb ik deze toch niet opgenomen in de te volgen route door het park. Waarom weet ik niet (meer). Het zal wel een reden gehad hebben.
Glacier Point is een uitzichtpunt boven Yosemite Valley en ligt op een hoogte van 7214 feet (2,199 m). Op dit punt krijgen we een schitterend uitzicht over het park, inbegrepen Yosemite Falls, Half Dome, Vernal Fall, Nevada Fall, en Clouds Rest.
In de zomer is Glacier Point veelal druk bezocht door toeristen en is een tourbus (in het park) aangewezen als middel om de rondrit te doen. Het is wel 4 uur met de bus, dus voor ons niet aan de orde.
Andere hoogtepunten naast Glacier Point, is de Tioga Road, de hoogst gelegen weg in de VS, en Olmsted Point gelegen langs de Tioga Road.
Meer info: Glacier Point
Nu ja, we gaan het parcours in Yosemite NP toch maar eens herbekijken.
Met Google Maps is het simpel om wat te trekken en te duwen aan de te volgen route en op die manier wat extra toe te voegen. Een eindje in het park, op de CA-41 moeten we rechts afslaan en Glacier Point Rd volgen voor ong. 16 mijl, en moeten we dezelfde weg terug doen om op de oorspronkelijke route te geraken. Het totaal komt dan op zo’n 32 mijl extra – zeg maar 51 km. Een redelijke stuk erbij als je bedenkt dat we reeds met een krap schema zitten. De volledige rit, van Visalia naar Mariposa gaat van 245 mijl naar 277 mijl, oftewel omgerekend in onze maten: van 392 km naar 443 km, de totale tijd wordt dan ± 6uur en 40 minuten achter het stuur. Zeker niet gering…
Een oplossing is om de weg langs Tioga Rd wat in te korten, maar dan bestaat de kans dat we Olmsted Point missen. Het wordt weer keuzes maken…

Het rode gedeelte is de te volgen weg (heen en terug) naar Glacier Point.

De bovenste blauwe lijn is de Tioga Rd, welke we evt. kunnen inkorten.

To be continued ???

Deel 17 - Nog wat wijzigingen…

De volledige rondreis...

Bovenstaande kaart geeft zo het verloop van de rondreis weer, en daar zullen we ons ook aan houden. Het “roadbook”, waar ik ook intens aan heb gewerkt bevat per etappe:
- een uitvoerige beschrijving
- de kaart van de rit
- knooppunten in de route met GPS-data (lengte- en breedtegraden)
- bijkomende adressen (restaurants, wal-mart,…)
- het adres van het hotel met telefoonnummer
- eventueel bijkomende kaarten in detail

Als laatste werden alle routes nogmaals volledig (her)bekeken en heb ik hier en daar nog wat wijzigingen aangebracht. Deze zijn m.i. toch interessant genoeg om te bezoeken of om op zijn minst een stop of rustpauze in te lassen.
Het “roadbook” is eigenlijk af en ik zal er nu ook niets meer aan veranderen - ofwel zou er nog iets spectaculair moeten uitkomen… Ik moet het wel nog uitprinten, 29 bladzijden A4-formaat voor 12 etappes, dat is gemiddeld zo’n 2,5 bladzijde per etappe.
Voordat we echter goed vertrekken moeten we nog een belangrijke aankoop doen: een frigobox in piepschuim – zeg maar isomo. Aankopen in de VS wel te verstaan.

Dit zou zo ongeveer $6.00 kosten, dus zeker niet duur en wel héél belangrijk: daarin kun je alle drank goed fris houden omdat je die bak met ijs kunt opvullen. Het ijs is overal verkrijgbaar (Wal-Mart, gasstations) en in de hotels zelfs meestal gratis.

De wijzigingen nu.
Etappe 2: van Palm Springs naar Laughlin.
Niet ver van de weg waar we passeren nabij het stadje Amboy ligt de Amboy Crater. Californië heeft ook hier en daar wat vulkanische aktiviteit en dit is er één van. De Amboy Crater is ong. 6000 jaar oud, dus eigenlijk relatief “jong”. Het is slechts een 5-tal mijl omrijden, dus zeker geen grote inspanning.

Etappe 6: van Las Vegas naar Death Valley.
Bij het verlaten van Las Vegas kunnen we de rit interessanter maken door langs Red Rock Canyon te rijden: hier wat info.
Het traject wordt hierdoor iets langer, maar op zich is deze toch al relatief kort: 129 miles of zo’n goeie 205 km. “Pies-of-keek” zeggen ze in het Engels…
De rit wordt omgeleid reeds vanaf het hotel in Las Vegas, waar we rijden naar de Wal-Mart op 4505 W Charleston Blvd. Vermits we naar Death Valley rijden zullen we daar voldoende water en ijs moeten opdoen (voor onze isomo frigobox). Vandaar rijden we direct door op de W Charleston Blvd in westelijke richting tot we op de Blue Diamond Road zijn. Deze passeert dan langs de Red Rock Canyon.


Door de korte rit hebben we dan nog tijd om in Death Valley wat extra bezoeken in te lassen:
Dantes View
Zabriskie Point
Salt Pool Road – meer dan 200m onder zeeniveau, een zoutvlakte
Etappe 10: Van San Fracisco naar Santa Maria
288 miles, dus niet gering. Vooral ook dat de rit 5u30’ zou duren volgens Google Maps.
Na Carmel-By-The-Sea en ong. 2,2 mijl zuidelijker komen we bij de afslag Point Lobos State Reserve. Dit is een zeer mooi park met verschillende soorten wildleven, ook een paradijs voor duikers. Toch een kort bezoek met de auto en het kost ons ± 5 mijl extra. Er zijn ook wandelwegen.
Hier wat over de Point Lobos State Reserve en hier nog wat.

Etappe 11: Van Santa Maria naar Los Angeles
Hier passeren we 2 wijngaarden die interessant genoeg zijn voor een stop:
- Foxen Vineyard
- Firestone Vineyard
Door de weg iets om te leggen en niet de US-101 S te volgen, maar het kleine baantje Foxen Canyon Road, passeren we langs beide. De volledige afstand van de etappe wordt zelfs iets korter: we komen aan 153 miles.

De twee wijngaarden Foxen Vineyard en
Firestone Vineyard langs de route.

Dit was het dan, de – hopelijk – definitieve reis, bijna tot in de puntjes uitgestippeld. Uiteraard zullen we onverwachte zaken tegenkomen en zullen we naargelang de omstandigheden ons wat moeten aanpassen. Er moet ruimte blijven voor wat verassingen anders zou het saai worden.
Ik ben nooit een grote fan van de USA geweest, en dat heeft alles te maken met hun “we are the best AND the biggest”-attitude. Ook hun houding t.o.v. de rest van de wereld: “if you don’t behave, we will drop some bombs”. En in een reportage hoorde ik het volgende: “Gay people ? We should hang them all… together with the niggers and the jews !”. Waarschijnlijk een lid van de Ku Klux Klan.
Het bloedbad in 1890 bij Wounded Knee staat mij ook niet aan. Hier werden tientallen Indianen - onder wie veel vrouwen en kinderen - genadeloos afgeslacht. Na afloop kregen de militairen een medaille (!!!) Als overtuigd pacifist heb ik daar heel veel moeite mee.
Toch heb ik mijn mening herzien. Niet alle Amerikanen willen met bommen gooien en homo’s ophangen. De KKK – alhoewel nog altijd met een redelijke aanhang – wordt bijna overal scherp veroordeeld.
Het is een prachtig land met een zeer grote verscheidenheid. De natuur, de bevolking, de kultuur.
Het is ook voor de eerste keer dat we naar een ”rijk” land gaan, alhoewel dit laatste ook weer relatief is.
De voorbereiding is een hels werk geweest, en eigenlijk ben ik er nog niet voor 100%. Toch ben ik zeker tevreden over het resultaat tot op heden.
Het kan nu niet rap genoeg gaan…

To be continued ???

Deel 16 - Wat met eten en drinken in de USA ?

Algemeen
Amerikanen zijn naar onze maatstaven een raar volk; als je ze mag geloven is er niets belangrijker dan het gezin en hebben ze daar alles voor over. Vreemd dan dat 90 % van de gezinnen niet samen eet en zelden samen iets onderneemt. Ze komen thuis, gooien een makkelijke hap in de “microwave”, eten en gaan weer weg.
Ontbijt gebeurt in de auto en lunch is een verhaal apart. Verse groente of vers fruit is een uitzondering net als dingen als rijst en aardappelen. De meeste mensen krijgen hun vitamines binnen via de multivitamine-mineralen preparaten en vitamine “FF” (fast food).
Als afsluiter nemen de Amerikanen nog een Tums (tegen het brandend maagzuur) en dit zou de de schijf van vijf zijn: vet, suiker, zout, cafeïne en Tums.



Meer dan 50 % van de Amerikanen heeft overgewicht – obese – en lijdt aan hoge bloeddruk, diabetes en een cholesterolgehalte waar frietvet nog jaloers op zou zijn…
Het zuiden staat ook bekend om zijn gefrituurde eten. Alles wordt gepaneerd en in de olie gegooid: Southern fried chicken, Chicken fried steak (ook wel country fried steak genoemd, dit is gefrituurde biefstuk) en fried okra.
In het zuiden krijg je ook vaak een soort griesmeel bij je eten, grits genaamd, waarbij je flink wat zout en peper moet opdoen, want het heeft geen smaak.
Ook de barbecue is heel populair in het zuiden. Dit is niet de grill die wij gewend zijn, maar een roken van vlees in een grote houtoven (varkensvlees, kip en rundvlees) met daaroverheen natuurlijk een kruiwagen barbecuesaus.




Uit eten
Voor een Amerikaan is uit eten gaan geen avondvullend tijdverdrijf. Op een uur, maximum anderhalf uur staat hij weer buiten.
In de Verenigde Staten komt je overal restaurants tegen. In de steden en langs de autowegen zijn een enorm aantal 'fast-food’-restaurants te vinden, zoals McDonalds, Burger King, Pizza Hut, Taco Bell, Wendys, Jack in the Box en Kentucky Fried Chicken.

Fast food: the bigger, the better
Anders gezegd: hoe vettiger, hoe prettiger...

Maar de V.S. heeft niet alleen fastfoodrestaurants, men kent er ook een grote invloed van internationale gerechten.
Er dient rekening mee te worden gehouden dat in veel restaurants de prijzen worden aangegeven exclusief tax en bediening. Het afrekenen gaat ook anders: meestal geeft de kelner een bon die aan de kassa dient te worden betaald. Als op de bon geen service-charge is berekend, verwacht men dat dit (min. 10% al naar gelang de kwaliteit van de bediening) op tafel wordt achtergelaten.
Bij de meeste service-restaurants kunt u niet zelf een plaats zoeken maar wordt u naar uw plaats gebracht. Ofwel aan de inkom wachten tot iemand je plaats aanwijst. Ook al is de zaak volledig leeg, zelf plaats nemen is ‘not done’.Omdat men zelden reservaties aanneemt, riskeer je wel eens dat de zaak ‘vol’ is. Dan word je verteld hoelang het wachten ongeveer zal duren en indien je akkoord gaat om te blijven, word je op een wachtlijst gezet. Meestal krijg je ook een ‘buzzer’ (een machientje dat gaat oplichten en vibreren) die je verwittigt als je tafel klaar is.

Aan tafel
Eenmaal aan tafel, komt de dienster vragen wat je te drinken wenst. Dit laat je toe om rustig de menukaart te bekijken. Intussen wordt ook water op de tafel gezet. Als zij de bestelling komt opnemen, ratelt ze de ‘today’s specials’ af.

Als je een slaatje bij je eten bestelt, wordt dit steeds vooraf geserveerd. Eet je dit met vork en mes, dan je mes bijhouden, anders moet je een nieuw vragen (er wordt slechts één mes en twee vorken op tafel gelegd). Als het hoofdgerecht wordt geserveerd, snijdt de Amerikaan meestal eerst zijn vlees en eet enkel met zijn vork.
Heb je je laatste hap binnen, dan staat er al iemand klaar om je bord weg te nemen. Voor ons heel vervelend, maar voor een Amerikaan is dit heel normaal en hij vindt het zelfs niet gepast als hij langer dan 5 minuten op een leeg bord moet kijken. Heb je je bord niet kunnen leeg eten omwille van de grote portie, geen nood, dan krijg je alles netjes in een ‘box’ mee naar huis, de normaalste zaak van de wereld.
Men vraagt aan het einde van de maaltijd steeds of je nog iets wenst. Indien je voldaan bent, wordt dan onmiddellijk de ‘check’ gebracht. Je krijgt dan het gevoel van “en nu oprotten!”, vooral omdat wij steeds zelf de rekening vragen. In de VS zou dit weer de gewone gang van zaken zijn.

Drinken
Het gebruik van alcoholhoudende drank wordt streng gekontroleerd. Bij een bezoekje aan een bar ligt de leeftijd op een minimum van 21 jaar; Voor het kopen van bier en andere alcoholhoudende dranken moet men ook minimaal 21 jaar zijn. Onder de 21 jaar mag je zelfs geen alcohol in het bezit hebben.
De Amerikanen reageren zo panisch op alcohol, dat de websites van bierfabrikanten alleen toegankelijk zou zijn voor 21 plussers (...) Het openlijk drinken van bier op de straat en andere openbare plekken is in veel staten verboden.

Het drinken van kraanwater wordt afgeraden; mineraalwater is overal te koop. Soda’s worden altijd gratis bijgevuld, zoveel men maar wenst. Het bier in Amerika is goed te drinken. De bekende landelijke biermerken zijn Budweiser, Coors en Miller, en naast deze bieren zijn ook veel importbieren, zoals Heineken en Corona, verkrijgbaar. Deze geimporteerde bieren zijn wel veel duurder dan de amerikaanse en locale biermerken.
Corona, officieel Corona Extra, is een Mexicaans biermerk van brouwerij Grupo Modelo. Het heeft een alcoholgehalte van 4,6% en heeft een lichte kleur. Het bier wordt geleverd in een fles van blank glas en is daardoor slechts beperkt houdbaar.
Mede dankzij een uitgekiende marketing is Corona een populair merk onder een voornamelijk jeugdig publiek. Door bierliefhebbers wordt Corona daarentegen nauwelijks serieus genomen.

To be continued...

Deel 15 - Traffic in the US part II

Ik denk toch dat ik het meeste van de (belangrijkste) verkeersregels heb. Toch heb ik er hier nog een paar die m.i. toch het vermelden waard zijn:

Schoolbussen
Wanneer een schoolbus stopt om kinderen te laten uitstappen en de knipperlichten van de bus zijn aan, dan mag je die bus niet inhalen. Je moet op een redelijke afstand van de bus stoppen en wachten totdat de bus weer weg rijdt. Dit geldt vaak voor beide rijrichtingen. In het geval van gescheiden rijbanen ligt het wat anders. In sommige staten moeten dan toch de auto's in beide rijrichtingen stoppen, terwijl in andere staten de rijstroken aan de andere kant mogen doorijden.
Het beste advies: kijken wat de andere automobilisten doen, en altijd de snelheid matigen wanneer schoolbussen in de buurt zijn.

Schoolbussen in de VS zijn altijd knalgeel, dus zeker goed herkenbaar.

Scholen
Bij scholen zie je vaak knipperbollen of -lichten die alleen werken wanneer er kinderen op school zijn. Er geldt dan vaak een lagere maximumsnelheid.
De veiligheid van kinderen staat in de VS heel hoog en het niet opvolgen van deze regels wordt vaak zwaar bestraft.

Nogmaals over parkeren
* Het parkeren (langs de weg) is meestal gratis. In betaalparkings echter is het relatief duur
* Het is verboden te parkeren bij een brandweerkraan
* In sommige staten is het verboden te parkeren met een lege brandstoftank (???)

Vervuilen van de weg
Vuil weggooien op de wegen is ten strengste verboden, er gelden zeer zware geld boetes die op kunnen lopen tot over de $ 1000

GPS
Nog zo'n rare wet, en enkel maar in 2 staten (Californie en Minnesota) van toepassing:
Je mag geen voorwerpen vastmaken aan de ruit van de auto. Komt er eigenlijk op neer dat er niets op je vooruit mag plakken dat het uitzicht belemmert. Dus een sticker van Cowboy Henk mag ook al niet... laat staan een zuignap waar een GPS-toestal aan hangt. Bij reclame van het merk Garmin (ook zo'n GPS-merk) was dit duidelijk vermeld. Het zal wel waar zijn zeker ? Ik heb dan ook maar gezocht op de wetteksten van Californië (California Vehicle Code Section 26708(a)) en het klopt inderdaad.
Goed om weten eigenlijk; we hebben een GPS gekocht met de bedoeling om die daar intens te gebruiken.
Voor diegenen die het niet geloven: klik hier en lees er het grijze gedeelte maar eens op na...

Drinken
In veel staten mag men geen geopende fles alcoholhoudende drank in de auto hebben. Soms is een gesloten fles alcoholhoudende drank in de auto al strafbaar. In de kofferbak mag het wel.

Politie
Amerikaanse politie-agenten maken veel meer geweld mee en zijn dus veel voorzichtiger. Als u aangehouden mocht worden, zal dit waarschijnlijk gebeuren terwijl u in de auto onderweg bent. Blijf in dat geval rustig, ga aan de kant staan, en houdt uw handen op het stuur. Maak geen snelle bewegingen en grijp in geen geval onder uw stoel of maak uw dashboardkastje open.
Rol uw raampje naar beneden als de agent bij uw auto komt (meestal aan de bestuurderszijde, linksachter u) en geef op verzoek uw rijbewijs en autopapieren (bijv. huurovereenkomst) af. Kom niet al te zenuwachtig over, want dit is voor de agent soms aanleiding te denken dat u iets te verbergen heeft. Volg altijd de aanwijzingen van de agent op en wees vriendelijk, dan zult u geen problemen met de agent hebben.
Een politie-agent wordt aangesproken met de titel 'officer', nooit 'cop'.



Belangrijke tip:
In de VS is wapendracht wettelijk toegestaan. Het rechtstreekse gevolg is dan dat de politieagent er van uit gaat dat je mogelijk gewapend bent, en dus bij twijfel zijn eigen wapen zal trekken.

To be continued...

Deel 14 - Traffic in the US part I

Tijd om ons wat te verdiepen in de verkeersregels in de USA.
Alhoewel zo goed als hetzelfde, zijn er toch wat afwijkingen. Vooral dan voor wat betreft de verkeersborden en de voorrangregels. Ook de maximum snelheid wijkt wat af.
Voorts zijn er wel prachtige hulpmiddelen in het verkeer, zoals het Ramp-bord, het tonen van de straatnamen aan een kruispunt,…

1. Verkeerslichten
   De verkeerslichten staan achter het kruispunt, niet ervoor zoals bij ons, en dit zou (volgens Amerika-reizigers) veel beter zijn dan hier bij ons in Europa. Als je voor het rood staat heb je op die manier altijd goed zicht op de verkeerslichten… Let wel op want wij zijn dat niet gewoon. Voor je het weet stop je net voor het verkeerslicht, maar eigenlijk sta je dan midden op het kruispunt.
2. Cruise Control
   De meeste wagens in de VS zijn uitgerust met een automaat met cruise control. Door de grote afstanden hier is dit bijna een must.
3. Speed in the US of A
   De snelheid varieerd op de USA Interstates (autowegen) tussen de 65 en 75 mijl/uur. Op de gewone Highway tussen de 55 en 65 mijl/uur. In agglomeratie meestal 35 mijl/uur. In schoolomgeving bij knipperende lichten 20 mijl/uur. Deze snelheden worden zeer streng gecontroleerd door de politie. De politie treedt hard op tegen snelheidsovertreders, en er rijdt in de VS bijzonder veel politie rond. Maar zelfs zonder politie in de buurt worden deze snelheden veel correcter nageleefd dan bij ons.
4. Verkeersagressie
   Rijden in de VS is een plezier en verkeersaggressie is hier praktisch onbekend.
5. Keep your lane
   Amerikaanse snelwegen ('highways' of 'Interstates') zijn in stedelijke gebieden vaak zeer breed: vier- tot zesbaans in elke richting is normaal. In de VS geldt daarom de regel 'keep your lane', ofwel blijf in uw rijstrook. Dat betekent dat je niet zoals bij ons alleen voor het inhalen naar links mag gaan; je mag ook links blijven rijden, zolang het geen anderen hindert.
6. Rechts inhalen
   Je kunt in de VS ook rechts inhalen en ingehaald worden, en daar moet je zeer goed op bedacht zijn. Altijd goed uitkijken dus en goed links én rechts voordat je van rijbaan wisselt.
7. Keep right except to pass
   Als het verplicht is rechts te blijven rijden, staat dit duidelijk aangegeven door een bord met opschrift 'keep right except to pass'. Op wegen met dit bord mag u alleen naar links als u wilt inhalen, en moet u zoveel mogelijk rechts blijven rijden.
8. De middelste baan
   Meestal zien Amerikaanse wegen er hetzelfde uit als bij ons, zij het dat ze een stuk breder zijn en ook binnen de bebouwde kom vaak twee- of zelfs driebaans zijn. Er is echter soms ook een middelste baan die aan beide kanten een gele streep heeft.
   Deze middelste baan is bedoeld om af te slaan naar links zonder het achter oprijdende verkeer te hinderen, of om in te voegen zonder het verkeer te hinderen. De middelste baan (er is er altijd maar één) kan echter door auto's uit beide richtingen gebruikt worden, opletten dus! De gedachte achter die gescheiden middelste baan is, dat u bij het afslaan kan remmen zonder het andere verkeer te hinderen; en bij het invoegen vanuit een zijweg alleen naar links hoeft te kijken, waarna u de middelste baan oprijdt, en alleen naar rechts hoeft te kijken om in te voegen.
   De regel is simpel: gebruik de middelste baan (als die door gele lijnen gescheiden is van de rest van de weg) nooit om in te halen, alleen om af te slaan en in te voegen. Houdt daarbij je ogen open voor verkeer uit de tegenovergestelde richting.
9. Parkeren in de VS
   Parkeer de auto 2-3 inches van de stoeprand (curb).
   - Parkeren uphill (op een helling met de neus omhoog)
   * handrem op
   * wielen naar de straat gericht
   * kontroleer dat het stuurslot “pakt”
   * in versnelling zetten (bij een ‘automatic’ is dat de pook in D (drive) zetten)
   - Parkeren downhill (op een helling met de neus naar beneden)
   * Idem als parkeren uphill
   * Verschil: wielen naar de stoeprand (curb) gericht
   Dit zal ergens wel belangrijk zijn, want ik heb een videootje gevonden waar dit wordt gedemonstreerd.
10. Rechts afslaan bij rood licht
    In de VS mag men rechts afslaan bij een rood licht als er geen verkeer van links komt.
    Altijd goed uitkijken voor je door het rood rijdt natuurlijk.
    Op kruispunten waar dit verboden is, staat er altijd een bordje met "No Right on Red".Dit bord verbiedt dit afslaan naar rechts bij rood licht; indien dit bord er niet staat mag het altijd.

To be continued...

Deel 13: Usefull USA-information

Dit is een verzameling tips die ik door het vele zoeken heb bijeengesprokkeld, en ze zijn allemaal handig om weten, enerzijds voor de portemonnee, anderzijds om niet in afronten te vallen.
Here we go (again):

1. Reisdocumenten 1
   Voor een bezoek aan de Verenigde Staten dien je in het bezit te zijn van een geldig paspoort dat na aankomst nog minimaal 90 dagen geldig moet zijn. Let op: iedereen moet een zogenaamd machinaal leesbaar paspoort hebben. De meeste paspoorten voldoen aan deze eis.
2. Reisdocumenten 2
   Aan boord van het vliegtuig op de vlucht heen krijg je van het cabinepersoneel een visum ontheffingsformulier uitgereikt.
   Het groene formulier naar waarheid invullen, maar zorg ervoor dat je op de vragen op de achterkant altijd 'nee' antwoordt. Bij aankomst in Amerika moet je dit formulier bij de hand houden en inleveren bij de douanebeambte, die het onderste stuk aan u terug zal geven. Bewaar dit stuk in uw paspoort en geef het terug op het moment dat men u bij de terugreis om uw paspoort vraagt. Breng dit formulier nooit mee terug.
3. Reisdocumenten 3
   Het witte formulier weer naar waarheid invullen. Als je geen goederen invoert voor vrienden of familie, vul dan als bedrag $0.00 in. Laat het formulier bij de eerste douanepost zien, en lever het bij de tweede douanepost (nadat de koffers opgehaald zijn) in.
4. Reisdocumenten 4
   Het normale - Belgische rijbewijs zou voor de VS okee zijn, zolang men maar binnen de 6 maanden opkrast. Wie langer in de VS wil bijven, die een afwijkende procedure te volgen. Een rijbewijs van de USA hoort daar dus ook bij. Maar als toerist is een gewoon rijbewijs voldoende.
5. Security Check
   Bij Security Check nemen ze je vingerafdrukken en een foto bij het binnenkomen van de VS. Hierna volgt een nog een exit procedure: bij het verlaten van de USA moet dat ook, om zeker te stellen dat dezelfde persoon het land verlaat.
6. Formaliteiten
   Wat zeer belangrijk is tegenwoordig, is het adres van het hotel waar je de eerste nacht verblijft, omdat dit ingevuld moet worden op de formulieren van Immigrations (document I-94). Dit moet je dus zeker bij je hebben.
7. Douane
   Sommige douanebeambten van de VS zijn erg streng. Alle papieren gereed houden en de beambte nooit laten wachten. De strengheid van de douanebeambtes is overigens de reden dat de files bij de douane vaak zeer lang zijn.
8. Credit Card
   De credit card (liefst met voldoende saldo). Vaak hoor je in films “Cash or plastic ?” als iemand aan de kassa staat. Met plastic bedoelt men dan natuurlijk de kredietkaart. Het betalen in restaurant, toegang tot parken, hotels, etc. is enorm veel eenvoudiger met een credit card en meestal uiteindelijk nog goedkoper ook (betere koers).
9. Geldautomaten
   Dollars kan men uit de muur halen op het vliegveld en in veel winkels. Dit gaat in Amerika via ATM (Automated Teller Machine). Men hoeft dus geen dollars mee te nemen vanuit België en dat scheelt administratiekosten.
10. BTW en taksen
    BTW in de USA heet daar “state tax” en alle prijzen staan normaal exclusief deze state tax. Deze varieert per staat en is zo tussen de 7% en 9%. Waar staan wij met onze 21% ?
11. Kaarten 1
    Bij de Wall Mart verkopen ze de gedetailleerde kaart van Rand-McNally en deze zijn superhandig omdat ze per staat zeer gedetailleerd zijn.
12. Kaarten 2
    Gedetailleerde kaarten van elke stad kan men bij de Tourist Information gratis verkrijgen.
13. Koelbox
    Het is door de hoge temperatuur in het zuiden altijd handig om een koelbox te kopen van piepschuim. Het ijs koop je bij elke benzinestation in grote zakken. Vervolgens: veel water en frisdrank inkopen en bewaren in de koelbox - altijd frisse dranken binnen handbereik. De volgende dag als het ijs gesmolten is ,gooi je de zak weg en koop je nieuwe.
14. Van staat naar staat
    Als je over de interstate reist en van de ene staat in de ander komt heb je vaak langs de weg een visitor center van de staat, waar je kaarten en allerlei informatie kan krijgen.
15. Tips en fooien
    In een restaurant geeft men normaal een fooi (tip) en deze fooi is afhankelijk van hoe goed je geholpen werd. Als indicatie: redelijk = 10%, goed = 15%, heel goed = 20%. Dat wordt wennen…
16. Refill
    Diverse dranken kun je in Amerika bestellen waarbij je gratis een 'refill' krijgt. Hieronder vallen vaak koffie, cola, Dr. Pepper, ice-tea (sweet of unsweet). Erg handig als je dorst hebt en dan maakt het al minder uit dat de helft van het glas vaak uit ijsblokjes bestaat…
17. Internet
    Indien je geen internet cafe kan vinden, kan men zich wenden tot de plaatselijke bibliotheek. Daar kan men vaak gratis toegang tot het internet krijgen.
18. Temperatuur in °F en °C
    Temperatuur wordt aangegeven in graden Fahrenheit. Van graden Fahrenheit naar graden Celsius kan als volgt: Celsius = (Fahrenheit - 32) / 9 * 5. Als voorbeeld: 77 graden Fahrenheit = (77 - 32) / 9 * 5 = 25 graden Celsius. Dit heb ik al eens behandelt.
19. Maten en gewichten
    Afstand en snelheid worden respectievelijk aangegeven in miles (mi) en miles per hour (MPH). Veel voorkomende lengtematen zijn:
    1 mi = 1,609344 km (mile)
    1 ft = 0.3048006 m (foot)
    1 yd = 0.9144 m (yard)
    1 in = 25.4 mm (inch)
    Voor gewichten en inhoudsmaten is het volgende van toepassing:
    1 ounce (oz) = 28 gram
    1 pound (lb) = 0,454 kg
    1 quart = 0,946 liter
    1 gallon (= 4 quart) = 3,785 liter
    - Ook weer iets dat we moeten gewoon worden...
20. Doggy Bag
    In Amerika is het fenomeen 'doggy bag' heel gewoon. Als je het dinner/lunch niet geheel kunt nuttigen, maar nog wel lekker vind dan kan je de restanten mee naar huis nemen. Dit komt mede omdat een normaal dinner/lunch vaak grote hoeveelheden eten bevat. De Amerikanen kennen ook diverse maaltijdsalades.
21. Restaurant-ketens
    Er zijn diverse restaurant ketens als motel-ketens. Hierdoor weet je wat je te eten krijgt ook al ben je in een ander deel van Amerika en ze zijn betaalbaar. De zogenaamde family restaurants (IHOP, Olive Garden, Red Lobster, Shoneys, Denny's, Wendy's) vind je op bijna elke hoek van de straat.
22. Tankstations
    Op heel veel hoeken van de straat komen tank-stations voor. Soms letterlijk op elke hoek van de straat. De prijzen zijn per gallon (1 US gallon = 3.7843 liter) en kunnen binnen een afstand van enkele kilometers al flink verschillen. Prijsverschillen tot 20 dollarcent/gallon binnen 20 kilometer komt zeker voor, dus voordat de tank leeg is, regelmatig de aangegeven prijzen in de gaten houden.
23. Downtown
    Bijna elke stad kent een downtown (het gezellige hart van de stad) en ook elke stad kent onveilige wijken. Niet in het donker in een onveilige wijk komen dus, die zijn letterlijk levensgevaarlijk
24. Blokken
    Veel Amerikaanse steden zijn opgebouwd uit blocks. Dit betekent dat je om een woongedeelte kan rijden door telkens rechts of telkens links te gaan (in downtown zijn er vaak eenrichtingswegen). Een aanduiding kan zijn dat je 'four blocks up' moet gaan. Dat betekent dat je rechtdoor gaat en viermaal een straat oversteekt.
25. Streets en avenues
    Amerikaanse steden kennen vaak de aanduiding 'street' en 'avenue'. Deze lopen haaks op elkaar. Een street is vaak Oost-West georienteerd. Is het een heel lange straat, dan gebruiken ze nog W, E, N, S (West, East, North en South) aanduidingen.
26. Interstates
    De interstates (snelwegen die door meerdere states lopen) zijn ook genummerd met een systeem. De oneven nummers zijn Noord-Zuid en de even nummers zijn Oost-West gesitueerd.
27. Traffic lights
    Verkeerslichten hangen aan de overzijde van de straat (dit zouden ze in Europa ook moeten doen). Hiermee heb je indien je voor het verkeerslicht moet wachten het signaal duidelijk in zicht en niet boven je.
28. Annual pass
    Voor veel natuurparken in Amerika is de “annual pass” interessant. Je kunt deze pas gewoon bij een van de aangesloten parken kopen door de jaarprijs ($80,00 voor 1 auto) te betalen. Verder kunt u alle aangesloten parken gratis bezoeken (Yosemite, Muir Woods, Joshua Tree, Death Valley, etc.). Véél goedkoper dan bij alle parken aparte entree te betalen.
    Zie hier wat meer info.
29. On the road...
    Verkeer, verkeersborden, wegcode, enz… Dit is een hoofdstuk apart, en ik zal er dan ook een volledig artikel aan wijden in een volgend bericht.
    
    To be continued…
    

Deel 12: Los Angeles, Californië naar San Diego, Californië

De laatste rit, van LA terug naar San Diego.

Maandag 8 september.
Spijtig maar helaas, we zijn aan de laatste etappe toegekomen. Vandaag vertrekken we opnieuw naar San Diego, waar het allemaal begonnen is – eigenlijk: waar alles nog moet beginnen…
We verlaten de stad wel in westelijke richting deze keer, vermits we eerst naar Santa Monica willen. Deze stad, onderdeel van groot-LA, is wel beter bekend. Het ligt aan zee (pacific ocean) en is een toeristische trekpleister, vooral voor zijn “sunny beaches” met gemiddeld ongeveer 325 dagen zon per jaar. Heel wat anders dan hier in onze Belgique, waar we al kontent zijn met 325 uren…
Hier de website van Santa Monica.
Een greep uit enkele zeer bekende personen in Santa Monica zijn:
- Bob Dylan (singer/songwriter)
- Miguel Ferrer (akteur)
- Anjelica Huston (aktrice)
- Lorenze Lamas (akteur)
- Robert Redford (akteur/producer/regisseur)
- Christina Ricci (aktrice)
- Robert Trujillo (ene van de rockband Metalica)
Nog wel interessant: Santa Monica wordt ook al eens gebruikt als achtergrond voor films. Wat vooral bekend is, is de Santa Monica Pier en eigenlijk gaan we daar naartoe; er is voldoende parking en niet duur. We kunnen er geruime tijd blijven; San Diego ligt “amper” op 130 mijl. Een superkorte rit dus, vergeleken met sommige andere etappes…



















Toch een detail: het reuzenrad (ferris wheel) heeft 160000 leds die door zonne-energie worden gevoed. Hier kun je het lezen.
Op die Pier ligt ook het fietsverhuur bedrijf “Blazing Saddles” en het is de bedoeling om daar eens te fietsen; vooral de rit naar Venice Beach zou de moeite zijn.
Hier de tekst, gecopieerd van de website van Blazing Saddles:
“Ride them on a special bike track the full length of the beach - so much fun. Rent-a-bike ‘Blazing Saddles’ (9am-6.30pm - $6 per hour)”
6 dollar per uur… Lijkt me niet echt duur. Zouden ze een tandem hebben ? We hebben daar nog nooit mee gereden.















Ofwel doen we wat "inline skeeling". So much fun.
Moet ik wel nog leren...
























Leuk om doen (schijnt het) is fietsen van Santa Monica naar Venice Beach. In Venice woont een aantal bekende mensen, waaronder Julia Roberts, Viggo Mortensen, Kate Beckinsale, Nicolas Cage… In Venice Beach is destijds in 1966 ook de groep The Doors opgericht. Lead zanger Jim Morrison woonde toen in Venice. Hier heb je een map.
En hier nog wat meer leesgenot.

Ook de moeite van een bezoek waard is de Third Street Promenade. De Third Street Promenade is een openlucht-winkelcentrum met zowat 30 blokken huizen (winkels) waar het vooral 's avonds heel gezellig zou zijn.
En hier is van die promenade een walking map.

Na het uitgebreide bezoek aan Santa Monica en omgeving moeten we dan terug de baan op om de laatste rit te doen: van LA terug naar San Diego.
Op deze rit is werkelijk niets spectaculair te beleven. We blijven dan ook op de highway.
Het hotel is hetzelfde als voorheen in San Diego: Best Western Bayside Inn, 555 West Ash Street, San Diego, CA 92101. Dat leek ons het beste.
Het is de bedoeling om nu eens uit te rusten, en eventueel eens te genieten van California’s sunny climat. Eventueel bezoeken we nog wat, of anders huren we weer een fiets. We blijven toch nog een paar dagen.







San Diego Gaslamp Quarter










Deze link toont de laatste rit.


To be continued…

Deel 11: Santa Maria, Californië naar Los Angeles, Californië

Van Santa Maria via Santa Barbara naar Los Angeles.

Vrijdag 5 september. Santa Maria laten we achter ons en vertrekken we weer eens zuidelijk
voor een korte rit: 160 miles oftewel 257 km naar Los Angeles, kortweg LA. Na een flinke 72
miles zijn we ongeveer halfweg en komen we aan in het niet zo bekende Santa Barbara. Daar houden we een stop.
Santa Barbara is de hoofdstad van Santa Barbara County en was opgericht door Spaanse Franciscanen in 1786, en is genoemd naar de heilige Barbara (zie de Mission Santa Barbara ) Zwaar beschadigd door een aardbeving is de stad vervolgens grotendeels herbouwd en tegenwoordig is dit een welvarende stad die populair is als toeristische bestemming en als woonplaats voor beroemdheden. Ook is de stad op toeristisch vlak redelijk interessant door zijn gunstig klimaat, stranden en Spaanse bouwstijl. Hier wat over de stad Santa Barbara.

Eerst wat bekende inwoners van Santa Brabara:
- John Cleese (Brits akteur/komiek – zie Monty Python Flyin’ Circus & Fawlty Towers)
- Kirk Douglas (akteur – vader van Michael Douglas)
- Bruce Johnston (ene van de Beach Boys)
- Kenny Loggins (singer/songwriter van het duo Loggins & Messina – minder bekend)
- Rob Lowe (akteur)
- Oprah Winfrey (zie: The Oprah Winfrey Show; ook geakteerd in “The Color Purple”)
- Eddy Vedder (van de groep Pearl Jam)
- Christopher Lloyd (akteur – misschien nog best bekend als weirdo professor in de films “Back To The Future” deel I, II en III.)
- Jeff Bridges (akteur – redelijk grote filmografie)

We blijven echter niet lang; ook nu willen we redelijk vroeg aankomen in LA. De rit vervolgt opnieuw zuidelijk langs de CA 101 en we komen zo’n 90 miles verder aan in ons volgende hotel: Sportsman’s Lodge, 12833 Ventura Blvd,Studio City (Los Angeles).
In LA blijven we opnieuw enkele dagen, want hier is toch wel wat te zien. In het oorspronkelijke plan waren we enkel 1 volledige dag in LA, dit wegens "minder interessant", maar na wat te bestuderen moet ik toch bekennen dat ik me heb vergist. Daarom werd het reisplan opnieuw omgegooid en blijven we er 3 dagen. Dit zou moeten voldoende zijn om het meeste/belangrijkste te zien...

De link met de rit in Googlemaps vind je hier.

Te beleven in LA: Ik heb maar een lijstje gemaakt van de “must see” in LA, maar ik vrees ervoor – tijdsgebrek zal hier weeral de boeman zijn… Nu ja, hier toch maar het lijstje; we zien wel terplaatse:

1) Hollywood Walk Of Fame. Tja, nu we er toch zijn. De bekende boulevard met de sterren van akteurs en beroemdheden. Eens leuk om daar te wandelen.

2) Universal studios – alhoewel daar onlangs een hevige brand heeft gewoed. Misschien zal het (nog) niet voor het publiek toeganklijk zijn. Jammer dan wel.
3) Grauman’s Chinese Theater
4) Olivera Street = Mexico in downtown LA. Volgens mij wel de moeite, al is het maar voor de sfeer.
5) Kodak Theatre
6) Chinatown LA. De grootste van het land.
7) Santa Monica Beach & Santa Monica Pier. Deze doen we zeker aan, maar dat zal een bezoek zijn als we vertrekken naar onze laatste stek: opnieuw San Diego. In ieder geval hier wat info over Santa Monica.

Ene die ik wel bewaard heb voor het laatste, maar die ik zeker wil doen is het Westwood Memorial Park – een begraafplaats.
Wat nu op een kerkhof ? Eigenlijk ben ik daar heel toevallig op gekomen, en daarom moeten we ergens beginnen bij de film “Poltergeist” van Mr. Steven Spielberg. Het jonge kindsterretje Heather ‘O Rourke (geboren in San Diego) speelde in die film het dochtertje Carol Anne Freeling dat werd gekidnapt en enige tijd zich “aan de andere kant” bevond. Wie de film heeft gezien weet over wie het gaat. Op het eind van de opnames van de derde film Poltergeist III (1988) is ze echter op 12-jarige leeftijd gestorven – uiteraard way too soon.

Ze ligt begraven op… het Westwood Memorial Park. Een kleine begraafplaats in LA en bijna niet te vinden. Toevallig – en dat wist ik niet – liggen daar nog een pak beroemdheden en ik ken ze bijna allemaal. Hier een greep uit de meest bekende:
- Marylin Monroe
- Natalie Wood
- Walter Mathau (zie Grumpy Old Men)
- Jack Lemmon (zie ook Grumpy Old Men)
- Billy Wilder
- Dean Martin
- Burt Lancaster
Toch nog een bizar detail: de zus van Heather in de film – Dana Freeling, gespeeld door Dominique Dunne – ligt hier ook begraven. Ze werd in 1982 gewurgd door haar vriend en stierf op 22 jarige leeftijd.
Hier nog wat over Heather ‘O Rourke

Bij tijdsgebrek laat ik desnoods wat anders vallen, want ik wel zeker op dat kerkhof geraken.
Hier wat over het kerkhof, het Westwood Memorial Park, en het adres: 1218 Glendon Avenue, Los Angeles, CA 90024. Voor wie het interesseert: hier de map van dat kleine kerkhof...

Uiteraard zijn er in LA nog zaken: Hollywood, Bel-Air, Beverly Hills,... Een beetje de "home of the rich and famous".De kans is groot dat je er een celebrity tegen het lijf loopt; iemand zag tijdens zijn bezoek Danny deVito en vroeg hem om een handtekening, welke hij vlot heeft gekregen. Een vriendelijke meneer trouwens onze Danny deVito en ja, hij is werkelijk zo klein...
Ook ginder in de buurt worden langs straat plannetjes verkocht met de woningen van de beroemdheden op: hier woont Madonna, hier Jack Nicholson, Michelle Pfeifer heeft hier een villa, enz enz enz...
Maar eigenlijk interesseert dat ons minder.

Ik heb er ook nog een ster gekregen destijds. Tja... Ik schep daar wel niet over op. Eigenlijk zijn er maar weinig mensen die dit weten.

Famous residents in LA
Een kleine greep uit bekende personen die momenteel resideren in LA. Ik schrijf wel "momenteel", want die pipo's veranderen nog wel eens van adres:
- Red Hot Chili Peppers (bekende popgroep)
- Justin Timberlake (singer/songwriter - akteur)
- Christina Applegate (zie: Married Wih Children, die blonde dochter van meneer Bundy)
- Meg Ryan (aktrice)
- Sylvester Stallone (akteur)
- Paul McCartney (van The Beatles, weet je wel...)
- Tom Cruise (akteur)
- Madonna (overbekend)
- Monica Lewinsky (Zie: de avonturen van Bill Clinton)
- George Lucas (regisseur/producer zie de films van Star Wars)
- Christina Aguilera (singer/songwriter)
- Jay Leno (van de talkshow)
- Paris Hilton (tja, wat doet dié eigenlijk ? Heeft die wel een beroep ?)

Er zijn er nog een pak hoor. Hier nog een voorbeeld van "famous residents" in Bel-Air. Er bestaan hele lijsten van.
Maar zoals gezegd, eigenlijk interesseert ons dat minder. Het zou natuurlijk leuk zijn om eens iemand tegen het lijf te lopen - al dan niet vergezeld van enkele "body guards".

Ik zal het weten te vertellen...


To be continued…

Deel 10: San Francisco, Californië naar Santa Maria, Californië

Een rit zuidelijk, via Carmel-By-The-Sea naar Santa Maria.

288 mijl oftewel 464 km.

Donderdag 4 september. We verlaten SF en gaan naar onze volgende bestemming waar we 1 nacht zullen verblijven: Santa Maria.
Na het vertrek uit SF rijden we eerst 120 miles zuidelijk en zullen we een stop doen in het kleine stadje Carmel-By-The-Sea, of gewoon Carmel (spreek uit als CarMÉL, accent op de 2e lettergreep). Behalve dat het er mooi en rustig is, is er nog een reden om er te stoppen. Mr. Clint Eastwood himself is er burgemeester geweest, zij het maar voor 1 periode, 1986 tot 1988 geloof ik.
Clint Eastwood kennen we uiteraard allemaal; hij is een steengoede Amerikaanse acteur, filmproducent en –regisseur.
In het begin van zijn carriere kennen we hem uiteraard van de zg. Spaghetti-Westerns, zoals daar zijn: A Fistfull of Dollars, Rawhide, For A Few Dollars More, The Good The Bad and The Ugly, enz… (met overgetelijke kippevel-muziek van Ennio Morricone - die muziek zou kenmerkend worden voor alle spaghettiwesterns.Morricone componeerde voor meer dan 100 spaghettiwesterns en zijn zeer herkenbare muziek is haast bekender dan de films zelf). Later heeft hij het genre in leven gehouden door zelf pareltjes af te leveren zoals “The Outlaw Josey Wales” en “Unforgiven”. De “Dirty Harry”-reeks met Eastwood in de hoofdrol als Harry Callagan is dan weer te gewelddadig naar mijn mening.
“This is a .44 Magnum - the most powerful handgun in the world and will blow your head clean off, you've got to ask yourself a question: "Do I feel lucky?" Well, do ya, punk?!”
“Bronco Billy”, “The Gauntlet”, “True Crime” vind ik dan weer goed.
Ik kan hier – uiteraard – nog uren doorgaan over Mr. Eastwood, maar daar gaat het eigenlijk niet over.
Hier wat over Carmel, hier ook en tenslotte hier nogmaals.
Net voor Carmel kan ook Monterey worden aangedaan, alsook de 17-mile drive. Daarvoor zullen we echter geen tijd genoeg hebben denk ik.
We rijden dan maar door langs de CA-1 oftewel de Pacific Highway, zeer bekend als zijnde een van de mooiste panoramas ter wereld – soms wel eens in films te zien.
90 miles verder houden we dan een stop bij Hearst Castle, een landhuis dat in de buurt van San Simenon werd gebouwd in opdracht van de Amerikaanse krantenmagnaat W. Randolph Hearst. Het ligt op een heuvel ongeveer halverwege tussen SF en LA.

We zitten wel een beetje in de wijnstreek – Californische wijnen staan bekend om hun hoge kwaliteit en betrouwbaarheid. Californië is een van de meest veelzijdige wijnstreken in de wereld, met bijna 100 druivensoorten die verbouwd worden in bijna 100 wijnregio’s. Californië kan zich zonder twijfel meten met de beste wijnstreken.
Eéntje heb ik al gevonden: Laetitia VineYard – voorbij Arroyo Grande, en den dezen ligt gewoon op de weg naar Santa Maria
Uiteraard is daar nog veel meer te beleven, en daar zoek ik ook wel eens op. Of misschien is het beter dat Viviane zich daar eens mee bezig houdt; het is tenslotte haar branche…

Tenslotte komen we aan in Santa Maria, en gaan we naar het hotel de Santa Maria Inn.

Wie wat meer wil weten over Santa Maria kan hier wat vinden:
http://www.ci.santa-maria.ca.us/home.shtml
http://en.wikipedia.org/wiki/Santa_Maria,_California
http://www.city-data.com/city/Santa-Maria-California.html

Morgenvroeg vertrekken we naar LA.

Voor wie er nog niet genoeg van heeft, hier de reisroute in Googlemaps:
Etappe 10

To be continued…

Deel 9: Mariposa, Californië naar San Francisco, Californië

Van Mariposa naar San Francisco

Zie de link Etappe 9 voor de "echte" onder ons

Hoe meer ik ermee bezig ben, hoe meer ik – morgen al – zou willen vertrekken…
Monday, september 1. Vandaag verlaten we Mariposa en rijden we naar een bestemming die voor veel mensen tot de verbeelding spreekt: San Francisco. Echter, eerst uitchecken en dan de auto in.
Vandaag, de eerste maandag van september, is het Labor Day in de VS. Zie het maar een beetje als de 1e mei bij ons. In ieder geval een vrije dag en ik hoop maar dat er niet teveel volk op de been is.
Niet ver van Mariposa vinden we het stadje Hornitos – een bijna spookstadje. Misschien een stop waard ?
Hier wat info: Hornitos
Een vluchtig bezoek dan maar; we hebben een rit voor de boeg van 162 miles (±260 km) en ik wil op een redelijk uur – zo rond de middag - in San Francisco aankomen, zodat we nog een behoorlijk stuk van de dag over hebben voor een eerste verkenning.
Doorrijden dus; er is precies niet veel interessants te zien na Hornitos. Via Merced Falls en Snelling rijden we tot aan de CA-99 en volgen deze 22 mijlen richting Sacramento. We veranderen van highway en nemen de CA-120 richting San Francisco. We rijden over de San Francisco Oakland Bay Bridge (tolbrug - $4,00) en komen zo aan in San Francisco, populair afgekort tot Frisco
De stad ligt aan een landtong die de Stille Oceaan scheidt van de Baai van San Francisco en telt driekwart miljoen inwoners. Kenmerkend aan San Francisco is dat de stad gebouwd is op niet minder dan 43 heuvels.
Bekende symbolen: Alcatraz, de Golden Gate Bridge, de Transamerica Pyramid, Castro (de homowijk), alsook de legendarische kabeltrams, Fisherman’s Warf, Chinatown... noem maar op.
Het klimaat is wat minder, vaak hoor je dat je “een trui kan verdragen”. Zeker geen snikhete dagen zoals in San Diego en de reden is heel simpel. De stad wordt omringt door water en zodoende wordt het klimaat daar enorm door beïnvloed. De koele stromingen van de Grote Oceaan zorgen ervoor dat het er het hele jaar door opmerkelijk koel is en men er te maken heeft met mistige zomers en regenachtige winters. De temperatuur van het zeewater ligt gedurende het hele jaar rond de 10ºC en in combinatie met de hoge temperaturen van de binnenlanden van California, krijg je in San Francisco vaak te maken met mist.’s Zomers schommelen de temperaturen meestal tussen de 15ºC en de 24ºC. Die holebi’s die daar jaarlijks hun Gay Pride Parade houden zullen het wel frisjes hebben zeker in hun blote billen ?

Gay_pride_parade

De volgende Gay Pride Parade in SF gaat door de 28e en 29e juni: http://www.sfpride.org/
Het hotel waar we logeren is de Best Western Americania, 121 Seventh Street, en ligt downtown San Francisco, zodat we een goed vertrekpunt hebben.
Hier de link: Best Western Americania
De parkingproblemen, zoals overal in de grote steden van de VS, zullen zeker voor onnodig tijdverlies zorgen. Betaalparkings zijn meestal onwezenlijk duur. Het is dan ook de bedoeling dat we de auto “op stal” laten in het hotel en ons plan trekken met het openbaar vervoer en/of taxi’s. Te voet is het niet te doen – de stad is te groot.
We blijven er 3 dagen – zeker onvoldoende om de stad te leren kennen, maar we zullen toch een indruk hebben.
Het zal weer een “parcours met hindernissen” worden en eigenlijk hebben we daar zelf schuld aan; we willen véél te veel zien in véél te weinig tijd.
Het gevangenis-eiland Alcatraz interesseert ons niet zo veel. Je kunt het eiland wel zien liggen vanop Fisherman’s Warf. We hebben iets dergelijks gezien in Z. Afrika, nl. het Robbeneiland waar mr. Nelson Mandela jaren werd vastgehouden. Voor ons zijn er interessanter zaken te doen in Frisco, zoals mag blijken uit de volgende opsomming van enkele (voor ons) hoogtepunten:
1) Fisherman’s Warf, http://www.fishermanswharf.org/
2) Pier 39 nabij Fisherman’s Warf. http://www.pier39.com/
3) Golden Gate Bridge. http://nl.wikipedia.org/wiki/Golden_Gate_Bridge
4) Chinatown, de grootste in de VS. http://www.sanfranciscochinatown.com/
5) Een ritje met de kabeltram, ginds de “cable car”? http://nl.wikipedia.org/wiki/Kabeltram
6) Union Square. http://www.unionsquareshop.com/
7) Lombard Street. http://nl.wikipedia.org/wiki/Lombard_Street

Cable Car of kabeltram in San Francisco

We zullen heel waarschijnlijk nog meer vinden en ervaren tijdens ons verblijf. Het schijnt ook dat de keuken er heel erg goed is, met een extreem grote diversiteit. Ik beschouw mezelf als een culinair persoon met bourgondische inslag, dus denk ik dat we er – voor de eerste keer ! – sushi gaan eten; je vindt er in SF de beste van de VS (van horen zeggen).
Wat is sushi nu eigenlijk ? Veel mensen denken verkeerdelijk dat dit rauwe vis is, en dat is niet volledig juist. Rauwe vis kan een mogelijke ingrediënt zijn; daarenboven worden ook gerookte of gekookte vis of schaaldieren in sushi verwerkt. Magura wordt bijvoorbeeld bereid met gerookte zalm. Ongeacht het type sushi blijft de basis steeds dezelfde : rijst die bereid wordt met een soort vinaigrette van rijstazijn, zout en suiker, daarna op smaak gebracht met wasabi (pikante Japanse saus). Daarna hangt het af van de soort sushi hoe het gerecht verder afgewerkt wordt.Nigiri sushi wordt in de meeste sushibars geserveerd wordt. De sushirijst wordt met de handen tot blokjes gevormd en daarna bedekt met allerlei soorten zeevruchten, vissoorten, maar soms ook groenten.

Bekende personen die resideren (resideerden) in SF, en er zijn er heel wat – hier een kort lijstje:
Mark Twain, schrijver, vooral bekend van Tom Sawyer en Huckleberry Finn. Overleden in 1910.
Robin Williams, zéér bekende acteur
Whoopi Goldberg, actrice, die me vooral is bijgebleven wegens haar rol in The Color Purple.
Carlos Santana, gitarist en musicus. 2 jaar terug nog een optreden gezien in Antwerpen.
Tracy Chapman, singer-songwriter
Francis Ford Coppola, regisseur, best bekend van de trilogie “The Godfather”

Er zijn er uiteraard ook nog een pak bekende gasten geboren in SF: Clint Eastwood, O.J. Simpson, Bruce Lee, Danny Glover, Sean Penn,…

Als afsluiter hier wat foto’s over San Francisco
Hier nog de link met de rit van Mariposa naar San Francisco:
Etappe 9



To be continued…

Deel 8: Visalia, Californië naar Mariposa, Californië

Van Visalia via highways naar Yosemite National Park.

Zondag 31 augustus.
Vandaag het voornaamste bezoek: Yosemite National Park. We vertrekken vroeg en rijden in een stuk door naarYosemite South Entrance. Tussen Visalia en Mariposa is er toch niet echt veel te zien, dus is het aangewezen om wat meer grote banen te nemen. De rit gaat van Visalia naar Fresno en dan via Oakhurst rijden we het park binnen. Dit zou een ritje van ong. 2 uur zijn, dus als we om 8uur vertrekken zijn we daar om 10 uur. De rest van de dag hebben we vrij om het park te bezoeken. Ik hoop enkel dat het park dan niet overspoeld wordt door zondagstoeristen, vooral ook omdat het de volgende dag Labor Day is, een betaalde dag in de VS…
Het park Yosemite bevindt zich ong. 250 kilometer oostelijk van San Francisco (da’s de volgende etappe), in het midden van de Sierra Nevada, en sinds 1 oktober 1890 een nationaal park. Yosemite heeft een omvang van iets meer dan 3000 km². Het park staat bekend om zijn hoge watervallen, mammoetbomen (reuzensequioa), alpen-weiden en wilde rivieren. In 1984 is het park toegevoegd aan de werelderfgoedlijst.
Dat het park heel mooi is, kun je zien op de volgende webstek:
Yosemite NP

De rots "El Capitan" en de Merced River in Yosemite NP.

Na het bezoek verlaten we het park via de Ranger Station Arch Rock Entrance. We passeren het piepkleine stadje El Portal, en dan is het nog zo’n 30 mijlen naar onze volgende slaapzak:
Hotel Miners Inn, 5181 Highway 49N, Mariposa, CA 95338
Hier het hotel.
Mariposa – Spaans voor vlinder – is een klein rustig stadje. Zijn naam heeft het te danken aan de grote zwerm Monarch vlinders die daar komen overwinteren.
Hier wat info over Mariposa

Tenslotte nog de reisroute van Visalia naar Mariposa:
Etappe 8
To be continued…

Deel 7: Death Valley, Californie naar Visalia, Californie

Deze etappe - van Death Valley naar Visalia - was redelijk ingewikkeld om

uit te stippelen. Maar de volhouder wint, en door in verschillende onderdelen

splitsen is het uiteindelijk toch gelukt.

We zijn reeds zaterdag 30 augustus en nu een grote week in de VS. Death Valley hebben we gehad.
Toch iets wat ik graag zou zien, en dat zijn de zg. “moving rocks”. Ik weet echter niet of we tijd zullen hebben, de Racetrack Playa ligt een heel eind van het hotel en de rit naar Visalia is toch behoorlijk: 486 km.
Het is een natuurkundig fenomeen waarbij grote rotsblokken een behoorlijke – niet altijd rechte – afstand afleggen en dan terug tot stilstand komen. Er zijn al verschillende theorieën in de omloop, maar niemand weet precies hoe en waarom dat gebeurt. In plaats van “ET phone home”, nu “ET move rock”...

Moving Rocks
More Moving Rocks
We zien wel. In ieder geval moeten we Death Valley verlaten, dus terug naar de Death Valley Scenic Byway en we volgen deze in zuidwestelijke richting. We komen uit het park bij Panamint Springs Resort – een camping.
Vanaf hier gaan we op zoek naar zogenaamde “ghost towns” – spookstadjes, waarvan ik weet dat er in de regio een aantal zijn.
Even ter info: dit zijn geen stadjes a la “Poltergeist” van Steven Spielberg, waar het krioelt van bovennatuurlijke zaken, paranormale verschijningen, bezoek van overledenen, enz… Ghost towns zijn stadjes die volledig verlaten zijn, doordat alle (economische) activiteit is gestopt. Uiteraard zijn daar nog overblijfselen van, en meestal zijn dit huizen en/of fabrieken. Een voorbeeld: destijds was Californië een bestemming voor menig avonturier die zijn geluk wilde beproeven door goud te gaan zoeken. Na verloop van tijd, toen er geen goud meer werd gevonden,verliet iedereen het stadje. Het is dan ook in Californië dat een van de beroemdste goudkoortsen plaatsvond, de zg. “goldrush” of “goldfever”. Het goud dat in 1848 werd gevonden bij Sutter's Mill zorgde voor meer dan 40.000 migranten. Deze goudzoekers zijn mede verantwoordelijk geweest voor de economische groei van dit gebied. Uiteraard is het niet alleen de goudkoorts die voor spookstadjes heeft gezorgd, het is enkel een voorbeeld.
De eerste de we op de weg tegenkomen is Little Lake, op zich weinig interessant maar het schetst wel hoe we dit moeten opvatten. Wat er overblijft: een hotel, een tankstation en wat huizen. In ieder geval: een stop waard.
Ghosttown Little Lake
De tweede die we aandoen is Silver City, zo’n 55 miles verderop, nabij Bodfish en Lake Isabella. Deze ghosttown is veel interessanter, opengesteld voor het publiek in 1992 en intussen volledig gerestaureerd. Het wordt wel toeristisch uitgebaat, dus je betaald een ingangsticket.
Leuke foto’s vind je hier
En wat meer info hier
Na deze ghosttown is het dan nog een rit van zo’n 35 miles naar Giant Sequoia National Monument, waar we gewoon doorheen zullen rijden. Sequoias zijn de hoogste/grootste bomen ter wereld, 100m hoog – soms meer – en een diameter aan de basis van zo’n 9 meter !

Hier wat info over sequoias.
En tenslotte het park zelf.
Het park is een natuurlijke habitat voor beren. Ik heb er toch maar wat over gelezen (voor het geval dat…) en de volgende tekst heb ik rechtstreeks gecopieerd:

Never approach any bear, regardless of its size. If you encounter a bear, act immediately. Throw objects at it from a safe distance. Yell, clap your hands, and bang pots together. If there is more than one person, stand together to present a more intimidating figure, but do not surround the bear.

Je weet maar nooit. In ieder geval zal ik een paar extra potten en pannen meedoen om ze tegen elkaar te slaan…
Nog een 40 miles rijden om het hotel te bereiken, waar we ’s avonds zullen aankomen.
Moe (zeker) maar (hopelijk) tevreden. Achteraf beschouwd wordt het toch een drukke dag en dus zullen we ’s morgens vroeg moeten vertrekken uit Death Valley. Op die manier zijn we al een stuk gevorderd en zeker uit het park als de grote hitte begint.

De reisroute:
Etappe 7

Het hotel, Marriot Visalia, kun je hier bekijken
Het stadje Visalia is niet echt de moeite waard; het is dan ook niet bijster groot. Voor ons is het ook maar een tussenstop – je moet toch érgens slapen. Een detail is misschien de moeite waard: Tom Johnston is hier geboren en getogen. Voor wie dit niet zoveel zegt: Tom Johnston was mede-oprichter van de legendarische groep “The Doobie Brothers”. Hits zoals “Long Train Runnin”, “Listen to the Music” en “Jesus, He’s Just Alright” zeggen misschien niet zoveel. Tja, nu zitten we wel in de 70-er jaren…
Hier het stadje Visalia: http://www.ci.visalia.ca.us/

To be continued…

Deel 6 - etappe 5 St. George naar Las Vegas en etappe 6 Las Vegas naar Death Valley

Etappe 5: St. George, Utah naar Las Vagas, Nevada

De link in Googlemaps van de rit:
St. George naar Las Vegas

Etappe 5 op donderdag 28 augustus gaat de rit van St George naar Las Vegas. We gaan dwars door de Valley Of Fire State Park en passeren langs Lake Mead. Op die weg is er eigenlijk maar 1 stop de moeite waard en via een klein omweggetje gaan we er ook naartoe: de Hooverdam.

Na het bezoek aan de Hooverdam is het dan richting Las Vegas, waar we overnachten in het hotel Gold Coast, 4000 W Flamingo Rd, Las Vegas, NV 89103.
Hier kun je het hotel eens zien.
Las Vegas (Spaans voor "De Weilanden") werd gesticht in 1905 en werd officieel benoemd tot stad in 1911. Het is vooral bekend vanwege zijn extravagante casino’s en is uiteraard te herkennen aan de vele neon-verlichtingen. Tegenwoordig is de stad ook de grootste van Nevada en is de 29e stad in de VS.
Veel bekende artiesten treden op in Las Vegas, en momenteel heeft Céline Dion een vaste voorstelling in het Caesars Palace.
Las Vegas moet je gezien hebben zegt men. Wijzelf zijn niet zo aan die goktoestanden of hier-zit-veel-geld-en-we-tonen-dat-ook. Maar ’s avonds en ’s nachts komt de stad tot leven. Dan zullen we, langs de Strip, eens een paar Casino’s gaan bezoeken.
Voor de geïnteresseerden, hier een plannetje van de Strip, waar de grootste hotels/casino’s liggen. Uiteraard zijn er nog véél meer in de stad. Sommige namen van hotels/casino’s hebben een link.
De Strip

We blijven 1 (korte ?) nacht.

Etappe 6: Las Vagas, Nevada naar Death Valley, California

Vandaag, vrijdag 29 augustus is het een rit van 165 mijl (380 km) naar onze volgende verblijfplaats in Death Valley. Op die weg doen we 1 stop met bezoek: het Armagosa Opera House, en dat bevindt zich aan Death Valley Junction, op enkele mijlen van de ingang van het park.
Zie de site: Amargosa Opera House


Volgens het verhaal zou mevrouw Marta Becket hebben opgetreden voor een volle zaal…op de muren geschilderd publiek. Nu is het een bezoek waard.
Vervolgens rijden we Death Valley binnen. $20.00 per persoon vragen die afzetters weer.
Aan vrienden (en Amerika reizigers) vroeg ik enige tijd geleden: “Death Valley, is dat echt zo warm ? Hoe is dat daar zo’n beetje ?”
Hij antwoordde als volgt:
“Neem een haardroger en blaas die volle bak pal in het gezicht. Voila: Death Valley”.
Het is er inderdaad niet te doen, en vandaar ook de naam: dode vallei, omdat er (bijna) geen leven is door de grote hitte. De hoogste (record)temperatuur ooit was ergens rond de 60°C.
Temperaturen in de VS worden in Fahrenheit gemeten. Wéér een aanpassing voor ons, want – alhoewel geleerd op school destijds – ben ik die omrekening toch vergeten. Niet dat dit zo belangrijk is, en in het slechtste geval: mijne GSM heeft ergens bij “Extras” een omrekenfunctie voor maten en gewichten en ook temperaturen.
Bijvoorbeeld: 86°F is zo’n 30°C. Intussen opgezocht en jawel, dat was het ook destijds: van °F naar °C: trek 32 af en het overschot wordt vermenigvuldigd met de breuk 5/9.
Dus 86°F – 32 = 54. Vervolgens 54 X 5/9 = 30°C. Het klopt dus wel.
We hit the road again:
We zullen de Death Valley Scenic Byway volgen en hier volgt dan uiteraard weer een link: http://www.byways.org/explore/byways/2176/
Aankomst in het hotel Furnace Creek Ranch, Highway 190 S, Death Valley, CA 92328
Hier de link naar het hotel.
Death Valley is een onvergetelijke ervaring schijnt het, en ik wil dat best geloven.

Hier de link van etappe 6:
van Las Vegas naar Death Valley

To be continued…

Wijziging in Etappe 3 (Laughlin naar Grand Canyon)

Eerst nog een kleine wijziging in Etappe 3 – Van Laughlin naar de Grand Canyon
Deze route heb ik volledig herbekeken, en in feite was het niet zo moeilijk om de etappe wat interessanter te maken. We komen af via de US-68, en via Golden Valley naar Kingman. In Kingman verlaten we de Purple Heart Trail (ook wel de Interstate 40) en gaan we de legendarische “Route 66” op. We rijden naar Hackberry en Peach Springs en in Seligman gaan we er terug af, terug op de Purple Heart Trail of I-40.
Heel wat beter dan die saaie Interstate, want da’s gewoon een autostrade met de bedoeling om zo snel mogelijk van punt A naar B te gaan. Het kost ons ± 1 uurtje meer tijd, maar het loont zeker de moeite.

Hier is 'm dan, de nieuwe (definitieve ?) etappe via Route 66: Laughlin - Grand Canyon

Deel 5 Laughlin naar Grand Canyon en Grand Canyon naar St George (2 etappes)

Die voorbereiding is een “beestenwerk”, zeg maar een “huzarenstukje”, wees daar maar zeker van. De VS is dan ook enorm groot, en er is enorm veel te zien, veel meer dan ik ooit had kunnen bevroeden…
Enfin, hier gaan we dan:

Etappe 3: van Laughlin naar de Grand Canyon


Dit is de 3e, herwerkte etappe, waarbij de skywalk werd overgeslagen.


Vandaag 26/8 een rit van 331 km naar onze volgende verblijfplaats: Yavapai Lodge. We verlaten dan ook de staat Californië en steken de staatsgrens over naar Arizona. Prachtig gewoon ! Ik kende die namen in de tijd enkel van cowboyfilms…
Het oorspronkelijke plan was om via de “south rim” naar de Grand Canyon Skywalk te gaan, maar dat zullen we moeten schrappen: het totale traject wordt dan 550 km. Op zich niet zo erg, maar wegens kleine baantjes en zo zouden we meer dan 9 uur moeten rijden. Dus de tijd dat we de bezoeken doen nog niet inbegrepen. Het volledige gebied behoort toe aan de Hualapai Indianen, en deze vragen $60,00 per persoon om de Skywalk te bezoeken. Viviane wil er toch niet op – hoogtevrees weet je wel. Ikzelf ben ook niet zo’n held in de hoogte, maar ik zou het toch doen. Met een verse pamper aan mijn kont misschien…
Nu ja, we hebben dus besloten om dit over te laten. Spijtig maar helaas…
Hier de derde etappe met de Skywalk inbegrepen:
Etappe mét Skywalk

Maar, zoals gezegd dus geschrapt. De nieuwe route ziet er als volgt uit:
Betere etappe

Ik zal diene tweede nog eens goed bestuderen, want daar in de buurt passeert de bekende, historische, legendarische “Route 66”. Deze was oorspronkelijk bedoeld om van Chicago rechtstreeks te verbinden met Los Angeles en was in totaal ong. 4000 km lang. Sommige stukken van die die baan bestaan nog, en het moet heerlijk zijn om daar eens over te rijden. Met die ingekorte etappe hebben we toch tijd zat. Zal er eens op zoeken…

Tenslotte vind je hier het hotel

Etappe 4: Grand Canyon naar St. George

De rit van Yavapai Lodge (Grand Canyon) naar ons hotel in St. George. Bezoek van Zion NP tijdens de verplaatsing.

Op 27/8 rijden we naar St George in Utah, dus wéér een andere staat. De bezoeken die we nu doen zijn niet van de poes: 1) Grand Canyon via Desert View, 2) Marble Canyon, waar we de Colorado oversteken, 3) Zion National Park. Totaal 464 km en bijna 6 uur rijden, dus we gaan goed moeten plannen en redelijk vroeg vertrekken. Tenslotte komen we aan in het hotel Ramada Inn in St. George, Utah.

De route voor etappe IV is als volgt:
Etappe 4

Hier nog wat links voor de geïnteresseerden:
De Grand Canyon:
Map: http://www.nps.gov/grca/planyourvisit/upload/desert-view.pdf
Foto’s: http://3dparks.wr.usgs.gov/grandcanyon/html/thumbs.htm
Tekst: http://www.moon.com/planner/grand_canyon/mustsee/desertview.html
Marble Canyon en de brug over de Colorado:
http://www.utchs.com/MarbleC.htm
http://www.nps.gov/glca/historyculture/navajobridge.htm
En tenslotte Zion NP:
http://www.go-zion.com/

To be continued…